Vrouwen lijden veel vaker aan een autismespectrumstoornis dan gedacht. Het valt minder op omdat ze het beter camoufleren dan mannen. Maar dat werkt weer burn-out en depressie in de hand. Behandeling begint met een juiste diagnose, en zelfacceptatie.
Of ik last heb van het geluid, vraagt klinisch psycholoog Annelies Spek me. We zitten in een villa in de bossen van Eemnes – normaliter klinkt hier vogelzang en boomtoppengeruis, maar net vandaag snerpt er een cirkelzaag: verbouwende buren.
„Een beetje”, zeg ik aarzelend. Spek staat op. „Kom, dan gaan we naar de gesprekskamer aan het eind van de gang. Daar is het stil.” Comfortabele fauteuils, een doos zakdoeken op tafel – op het eerste gezicht wijkt de kamer weinig af van een reguliere psychologenruimte. Maar het licht is gedempt, en geluid van buiten dringt hier nauwelijks binnen: alles om ‘sensorische overprikkeling’ te voorkomen. Want overgevoelige zintuigen komen opvallend vaak voor bij vrouwen met autisme. En die komen hier vaak, in het Autisme Expertisecentrum.
Hun variatie in autistische kenmerken is groot. Maar dat onderscheid (zoals het syndroom van Asperger, bij mensen met een hoge intelligentie en goede taalvaardigheid) maakt de DSM-5, de meest recente versie van het diagnostische handboek voor psychiaters en psychologen, niet meer. Alles valt sinds dit jaar onder ASS: autismespectrumstoornis.
De autist bestaat niet. En toch hebben veel mensen een klassiek beeld voor ogen: contactgestoorde man met obsessieve hobby. Zoals Raymond Babbitt in de film Rain Man. Autisten zouden ‘een extreem mannelijk brein’ hebben, opperde de Britse hoogleraar Simon Baron-Cohen in 2002: systematisch denken, geen empathisch vermogen.
Lees de rest van dit artikel op NRC
NRC – 20 oktober 2017
De bureauredactie speurt het internet af naar interessante artikelen, wetenswaardigheden en relevante multimedia over autisme en verzamelt die op Autistico . Van artikelen van andere media worden alleen de eerste alinea’s overgenomen met een lees verder-link naar het bronartikel.