Corona dus. Ik zit al vanaf januari in quarantaine. Zoals veel autisten denk ik in patronen en overzie de mogelijke lange termijn consequenties daarvan. Mijn informatie delen met anderen blijft lastig omdat ik het nauwelijks kan onderbouwen met feiten. Laat staan dat ik het in woorden kan vangen. Ik kan niet uitleggen waarom ik bij de eerste verhalen uit China zo zeker wist dat het deze keer ook in Nederland grondig mis zou gaan terwijl ik er bij de vogel- en varkensgriep nog nauwelijks wakker van lag.
Het heeft te maken met het herkennen van patronen in informatie die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken heeft. De informatie komt uit alle hoeken en gaten, en vaak over de loop van een lange tijdsspanne. Ik doe het niet eens bewust. Vroeger noemde ik het voelweten omdat ik het vooral toepaste op mensen. Ik wist dingen over vrienden en kennissen waar ze zelf nog geen idee van hadden. En omdat ik niet doorhad dat ik op ze voorliep, ontaardde dat natuurlijk in conflict na conflict. Niet zelden klopten ze na jaren weer aan om me te vertellen dat ik toen en toen toch gelijk had.
Ik doe dan ook alles anders dan wat de regering en het RIVM ons voorschrijven. En begrijp ook niet waarom er nog een Nederlander is die blindelings op deze overheid vertrouwt na alle afbraak van onze sociale en maatschappelijke voorzieningen in de laatste decennia. Alles wat cruciaal is om rampen te voorkomen, is wegbezuinigd, geprivatiseerd en opgeofferd aan de god van het kapitalisme. Het is te zot voor woorden dat we in Nederland zelfs niet meer in staat zijn om een simpele huis-, tuin- en keukenpijnstiller te fabriceren en zorginstellingen hemel en aarde moeten bewegen om aan beschermende kleding te komen. Alsof niemand bij de overheid doorhad dat de pandemie van 2009 -2010 alleen maar een waarschuwingsschot was. Het is belachelijk dat er vanaf dat moment geen grootschalige voorzorgsmaatregelen zijn getroffen en dat er niet fors is geïnvesteerd in de zorg en in online logistiek voor thuiswerken en thuiseducatie.
Ik laat al maanden niemand meer binnen en ga de deur niet uit. Ik heb wel degelijk een P3 mondmasker gekocht en een paar dozen wegwerphandschoenen. Wanneer de boodschappen worden bezorgd, ik een vuilniszak buiten zet of de post haal, dan trek ik die beschermende kleding aan. Brieven en pakketjes blijven een paar dagen ongeopend in mijn quarantainekast staan. Houdbare boodschappen berg ik pas na een paar dagen op. Ik hamster niet – dat is ook onmogelijk met een bijstandsuitkering – maar ik koop wel zo in, dat ik een flinke voorraad eten in mijn vriezer heb en het desnoods en op rantsoen wel een maand of twee uit kan zingen. En al kom ik met niemand in aanraking, ik was mijn handen regelmatig en grondig.
Mijn moeder heb ik een week of twee voor de corana-maatregelen van kracht werden eindelijk weten te overtuigen dat ze in quarantaine moest. Ze doet nu online haar boodschappen en speelt bridge in een virtuele club. Samen met mijn jongere zus vormen we een groep op Signal waar we naast de regelmatige telefoontjes, iedere dag even een levensteken geven.
Zolang er geen vaccin en universeel medicijn tegen coronavirussen is, zie ik deze situatie niet snel eindigen. Ik verwacht dat de regering niet doortastend genoeg is om de nodige radicale stappen te zetten om de globalisering zover mogelijk terug te draaien, om de intensieve veeteelt en het overtoerisme een halt toe te roepen. Zelfs als we Sars-CoV-2 voldoende weten terug te dringen, dan nog is het wachten op een nieuwe mutatie en de volgende pandemie. Ik denk dat we beland zijn in het nieuwe normaal waarbij mondmaskers, afstand en thuiswerken de orde van de dag worden.
Kreeg de diagnose autisme rond haar vijftigste verjaardag na jarenlang worstelen met een burn-out die maar niet over wilde gaan. Schrijft over het leven, de liefde en de zin en de onzin van het bestaan.