In de tweede sessie van de module psycho-educatie van het Leo Kannerhuis gaf ik aan dat ik toch wel heel graag wat vlotter wil werken en dat ik iets aan mijn depressie wil doen. Die depressie is de reden waarom ik eind mei 2018 thuis kwam te zitten en in het diagnosetraject voor autisme belandde. Het duurde opnieuw ruim twee weken voor de behandelend psycholoog antwoordde. In een kort berichtje liet ze me weten dat ze pas na afloop van de psycho-educatie naar een behandelplan voor mijn depressie kan kijken. En sindsdien ben ik boos.
Het traject bestaat uit twintig sessies en gesprekken. De psycholoog doet er twee weken over om een sessie af te ronden en daarmee de volgende voor mij beschikbaar te maken. Aangenomen dat ik de opdrachten onmiddellijk maak om meer vertraging te voorkomen (wat op zichzelf al een bizar uitgangspunt is, want wat nou als ik meer tijd nodig heb om over vragen na te denken?) dan duurt het dus zo’n 40 weken voor ik dit traject af kan ronden en dan reken ik eventuele onderbrekingen door vakanties van de psycholoog nog niet eens mee. Concreet betekent het dat ik weinig hoop heb dat ik voor november 2020 hulp voor mijn depressie krijg. Over haar vermoeden dat ik ook aan PTSS lijd, hebben we het dan nog niet eens.
Ik vind het choquerend hoe moeilijk het is om adequate hulp te krijgen. Alles zit vast in een merkwaardig bureaucratisch systeem dat ingericht is op werknemers en bedrijfsprocessen, en niet op de behoefte van de cliënt. De sessies die ik tot dusver heb gedaan bestaan uit korte vragenlijsten en bieden me geen nieuwe informatie. Het gebrek aan duidelijke afspraken over het inleveren en afhandelen van de sessies vind ik lachwekkend onprofessioneel. Je werkt met en voor autisten, en het komt niet bij je op om een duidelijk tijdsplan neer te leggen.
Sterker nog: nadat ik de diagnose kreeg, moest ik zelf contact opnemen om te vragen hoe het nu verder ging. Het duurde lang voor ik een korte e-mail kreeg met een paar links voor organisaties die kunnen helpen met hulp uit de WMO. Het merendeel daarvan met een stop voor volwassenen. En na verder doorvragen kreeg ik uiteindelijk een aanbod voor pyscho-educatie bij het Leo Kannerhuis, dat ik op aanraden van mijn huisarts heb aangenomen om nieuwe wachtlijsten elders te voorkomen.
Toen ik aan dit traject begon, was ik enthousiast en had ik de hoop dat ik hulp en grip op mijn situatie zou krijgen. In de praktijk komt het nog steeds neer op me, myself and I. En dat is precies hoe ik in deze situatie terecht kwam. Altijd alles in mijn eentje moeten opknappen omdat ik zo goed ben in maskeren dat iedereen denkt – en me nogal eens jaloers verweet – dat het mij allemaal aan komt waaien. Nou, mooi niet dus!
Kreeg de diagnose autisme rond haar vijftigste verjaardag na jarenlang worstelen met een burn-out die maar niet over wilde gaan. Schrijft over het leven, de liefde en de zin en de onzin van het bestaan.